سید مازیار ابوالحسنی

چند روز پیش، یک مشتری، با یک شماره موبایل خیلی رند با دفتر تماس گرفت. کاری به کارش ندارم، ولی با شمارش کار دارم. چون بعد از قطع شدن تماسش، با دوستان دفتر چند کلمه ای درباره اهمیت رند بودن شماره موبایل و … صحبت کردیم. این نوشته، به بهانه ی اون صحبت منتشر می شه.

… همین چند دقیقه ی پیش، تلویزیون یک مستند درباره یک شهید نشون می داد. اسمش مجید بود. ظاهرا خیلی لوتی و البته شر بوده. ولی بعد از مدتی مسیر زندگیش عوض می شه و می ره سوریه و شهید می شه. اولا که خوشا بحالش که از این دنیا رفت. دوما خوشا بحالش که با شهادت رفت. علتش رو نمی دونم، ولی دیدن این مستند و خبر از شهادتش، یک حسرت قدیمی رو تو دلم زنده کرد. حسرت مثل اون مردن! حسرت خالص بودن. حسرت خوب بودن و خوب رفتن …

شاید اگه خیلی سریع برم سر اصل مطلب بهتر باشه. می خوام در مورد پیاده روی اربعین بنویسم.

چنین رویدادی، در چنین روزگاری بسیار باورناپذیره. ما انسان ها عموما تبدیل به موجوداتی بسیار کم عمق از نظر فکری، و به شدت تاثیر پذیر از رسانه شدیم. از طرف دیگه، رسانه های متعددی در عالم وجود داره که عموما به دست افکار غیر توحیدی، یا ضد توحیدی اداره می شن. لذا تولیدات رسانه ای انبوهی، با درون مایه ی کفر و الحاد، به طور روزانه به ذهن من و شما تزریق می شه.

ذهنم یه مقدار درگیر مشکلات و کارهام بود که یه چیزی فکرم رو مشغول کرد. زندگی انسان چیز عجیبیه. از یه طرف انسان باید خیلی بزرگ باشه و شبیه یک عقاب، از افق های بالا به ماجراهای زندگیش نگاه کنه. از طرف دیگه، باید خیلی کوچیک باشه و از ارتفاع پایین به جزئیات و ظرافت ها دقت کنه!

یکی از مطالب مهم در مورد ماها اینه که به خودمون کمتر فکر می‌کنیم. البته اصلا به طور کلی کمتر فکر می‌کنیم. یعنی یه جورایی در زمینه‌ی فکر کردن خسته‌ایم! می‌فهمید خسته! ولی خب در بین چیزهای بسیار زیادی که بهشون فکر نمی‌کنیم، خودمون هستیم.